تک درخت بلوط

تک درخت بلوط زاگرس:

ما لرها هیچ کس را نداریم ، غیر از کوه هایمان را،در کوهستان سخت و بی پروا ی نداشتن ها ، نداشتن پدر سخت است .اما سایه این درخت چون سایه پدر سایه گستر است، این تک درخت، بلوط زاگرس است.

اجاق ما را روشن نگه می دارد، مشک مارا خنک، در پایش فرش ما می گسترد. هم چوب لباس ما است ،هم عصای ما ،آرام بخش ما در سالهای قحطی،پنا گاه ما در سالهای شاه گردش ، این تک درخت، بلوط زاگرس است.

چون برگ ریزان می شود ،میوه اش رونق زندگی ما می شود ، امید می شود ، انقدر به مقوی بودن این دانه بلوط اعتماد داریم که انتظار معجزه انی از آن داریم ، می شود ضرب المثل"بز بکری و یدون بلی"، این گنج معنوی ما، تک درخت، بلوط زاگرس است.

چون دچار ضعف روحی می شویم ،وقتی بی کس ،بی کس گش می شویم ،در سایه مشت این درخت با من غیرت خود به درد دل می نشینیم ،این درخت صبور است،گوش شنوا دارد،درد ماهم همین بی هم زبانی است ،بی هم دلی است ،حاجتمان می دهد، درمانمان می کند، آنگاه چند تکه پارچه و چند سنجاق آویزش می کنیم ،این اعتماد ما است و مدال این درخت، یعنی این درخت می شود پیر ما و ما می شویم مرید ان، پیر خیال ما ،مقصود نمی دانم های دل ما ،پاسخگوی چرا های عالم درون ما، می شود ،"پیر آلاتی ما"می شود تک درخت ،بلوط زاگرس.

این درخت، گذر زمان در لحضه های سخت زندگی است،سنگ چینی پای این درخت می کنیم، می شود بنه ،بنه کا فلانی ،تا چند برگ ریزان را به تما شا بنشینی ، پسر اول از سربازی آمد و دومی وقت ازدواج ، و نسل ها و نسل ها امدند و رفتند ، اما این بنه ماندگار است و ماندگار یعنی همین تک درخت بلوط زاگرس.